A może pisarką będę ja?

Chciałabym napisać książkę, marzyłam o tym od dawna. Nie za bardzo wiem, o czym ta książka miałaby być, chyba najbliżej mi do fabularyzowanej biografii, coś w stylu "Towarzyszki Panienki" Jaruzelskiej, czyli opowieści o sobie w formie krótkich esejów, nie pisanych chronologicznie, z których powoli wyłania się, tkany ze wspomnień, aluzji i anegdot, obraz życia. Oczywiście zapanowałaby cenzura, bo absolutnie nikt nie musi wiedzieć, jak to na przykład kiedyś, kiedy miałam około 12 lat, poszłyśmy ze starszymi kuzynami na lody, a ja wstydziłam się te lody sobie sama zamówić, więc obrażona wróciłam do domu.
Czytam teraz "Brud", kolejną książkę autora "Pokolenie Ikea" (ale hej, pierwszej jego książki nie czytałam) i widzę, że ten nurt polskiej literatury lubi dosadne określenia, lubi, żeby słowo, oznaczające męskie narządy płciowe było na każdej stronie, lubi też słowa określające stosunki seksualne. Skóra cierpnie na samą myśl, że może gdzieś, całkiem niedaleko, w Miasteczku Wilanów, żyją tacy ludzie, jak opisywany w książce Relu...
Podobnie było w powieści "Coraz mniej olśnień" Ałbeny Grabowskiej, choć tu penisy i pieprzenie były przedstawione w bardziej przemawiającej do czytelnika formie, czyli nie aż tak nachalnej i odrażającej. Ogólnie książka godna polecenia, zgrabnie napisana, trochę zaskakująca, momentami wzruszająca, opisująca ludzkie uczucia z ludzkiej perspektywy.
Po drugiej stronie stoją paździerze, które ledwo się czyta i aż dziwne, że ktoś to wydaje. Na przykład opisywana już przeze mnie "Miłość w kasztanie zaklęta", której pretensjonalny tytuł to dopiero początek, o tak, to DOPIERO początek... albo "Czas pokaże" Anny Ficner- Ogonowskiej. Przebrnęłam tylko przez kilkadziesiąt pierwszych stron, bo autorka z uporem maniaka opisywała i okraszała mnóstwem epitetów wszystkie czynności swojej bohaterki, wsadzając jeszcze gęsto retrospekcje, również usiane mnóstwem epitetów. Jedyna rzecz, którą zapamiętałam z tej książki, to fragment "miała jeszcze w ustach smak obiadu". Zapamiętałam, bo to wyjątkowo nieapetyczne.

Jak bym opisała swój dzień, jako wielka pisarka?
Jest 11 stycznia 2017. Godzina 17.13. Dziś nie idę do pracy (ani do pracy numer jeden, ani do pracy numer dwa). Wstałam koło 10, na śniadanie zjadłam odgrzaną wczorajszą pizzę. Wczorajsza pizza to jedno z najlepszych śniadań, ewentualnie mogłaby być pasta jajeczna z majonezem z bułką fitness z Lidla, ale nie chce mi się rano ani gotować, ani lecieć do Lidla. Tu powinien być jakiś dosadny fragment, więc napiszę, że drapię się w miejscu, gdzie łączą się nogi. No wiadomo, normalka. Zakładam ubranie i robię sobie kawę rozpuszczalną, czyli z poidła dla bydła. Co chwila sprawdzam powiadomienia na komórce i odpisuję koleżankom na messengerze. Idę zaraz na zakupy, więc myję zęby, zakladam soczewki i robię sobie makijaż. Gąbeczka do podkładu skacze jak opętana po mojej twarzy, na której, dzięki Bogu, nie ma jeszcze za dużo znaków upływu czasu. Potem delikatnymi ruchami, których nauczyłam się od urodowych guru z Youtube, rozcieram cień na powiekach. Na policzki nakładam róż Orgasm (ha! kolejne obsceniczne słowo) na który musiałam pracować 5 godzin, ale uważam, że czasem każdemu się należy. Zwłaszcza osobie, która nie ma perspektyw oszczędzania na nic.
12 stycznia 2017. Dziś czytałam w pracy "Brud", jedna pani spojrzała tylko i stwierdziła- O, czyta pani? Ja nie dałam rady.


Komentarze

Kocia matka pisze…
Też nie dam rady przebrnąć przez "Brud".
Czasem czytam bloga pokolenieikea, ale czasem.
Raczej w chwilach kiedy za bardzo wierzę w jednorożce i wróżki, bo kiedy mam zły dzień to czytanie tego syfu powoduje tylko chęć zakończenia swego życia w trybie pilnym,natychmiastowo!
Ja nie dałam rady przez Greya. Ogrom nonsensu mnie pokonał po raz kolejny. Bym chciała napisać coś w stylu Emily Giffin, choć wyszła by Katarzyna Michalak lub gorzej. ogólnie zarzuciłam już nawet bloga, o pamiętniku nie wspomnę, więc o czym tu mowa.

Popularne posty